Ik zit in het kapelletje. Naast mij, in haar rolstoel, zit mijn tante. Tot een aantal maanden geleden liep ze nog achter de rollator. Dat kan ze niet meer. Toen ik er was in februari heeft ze voor mij nog een kopje thee gezet. Dat kan nu ook niet meer. We hebben wat gekletst en zelfs gelachen. Dat gaat nu bijna ook niet meer. Dat praten gaat moeizaam - er valt weinig te lachen. Een deel van haar lichaam weigert om mee te doen. Zoals wel eens word gezegd, "haar kopie is goed, maar het lichaam geeft het op!" En zo was nu het geval. Tante haar lichaam werkte niet meer mee. Totaal afhankelijk van anderen. Moeilijk, moeilijk. Het aanvaarden van veranderingen valt erg zwaar. Moedig, dat was ze wel. We komen terecht in de gezamenlijke ruimte. De mis in het kapel was erg mooi. Misschien ook omdat ik voelde dat het bijzonder was om dit nog mee te kunnen maken. De pastoor wist zelfs dat ik speciaal uit Dordrecht was komen rijden om hier bij te zijn. Ik ruik de koffie. Op alle tafels staan kopjes en een bordje met plakjes koek. De meeste mensen die de mis bij hebben gewoond blijven nog even na voor een bakkie koffie. Ik ook. Oom en tante, de buurtjes van boven en nog een bewoner schuiven aan bij onze tafel. Tante kijkt rond en zoekt iemand. Ik vraag wat er is. Ze heeft hulp nodig en moet naar toilet. Ze zoekt een medewerker die haar verzorgen kan. Het duurt en duurt. Ik voel zo'n medelijden met haar. Van zelfstandige vrouw die al 63 jaar voor haar man en gezin heeft gezorgd - is totaal afhankelijk geworden. Na een nadrukkelijk verzoek die ik bij een andere medewerker hebt gedaan komt er eindelijk iemand 'van de afdeling' om mijn tante naar het toilet te brengen en te assisteren. Ik zie hoeveel moeite het haar kost om de tranen te bedwingen.
We zitten een tijdje te kletsen met de tafelgenoten. Tante is stilletjes maar zo af en toe doet ze ook mee. Ik kom eigenlijk alleen voor haar en oom. Zodra de anderen hun eigen weg gaan kan ik wat kletsen met tante. Oom gaat naar hun aanleunwoning die ook onder dit dak is onder gebracht. Tegenwoordig 'woont' tante in het verzorgingsdeel. 'Thuis' bij haar echtgenoot van 63 jaar, dat gaat niet meer. Ik blijf nog een poos. Na een aanwijzing gekregen te hebben rij ik tante naar haar aangewezen lunch tafel. We wachten hier nog even. De tafels worden gedekt. Tante geeft aan dat de anderen zo ook aan komen schuiven. Ik neem dat als een teken dat ik afscheid kan/ mag/ moet nemen. We omhelzen, we kussen elkaar. Haar hand ligt ze nog even op mn hoofd als een aai op mn bol- die ik nog zo graag vaak wil ervaren. "Dag skat!" Zegt ze.
Nog even omkijken. Ik zwaai nog een keer maar zie haar eigenlijk niet goed door m’n tranen heen. Niet huilen, niet hier, niet op de gang. Tante heeft zich al omgedraaid naar haar tafelgenoten. Het eten komt eraan.
Ik ga de trap op, naar mijn broer(tje) die hier ook woont. In een aanleunwoning, net als oom alleen een verdieping lager. Wel makkelijk nu ze zo dicht op elkaar wonen. Ook voor hem een hele verandering.
Heb je deel 1 gemist: Klik dan hier voor de link: Op Bezoek bij mijn tante.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten