Zegeningen

Zegeningen: wie heeft ze niet.

Maar hoe vaak staan we er bij stil? Tellen we ze wel?  Uren veranderen in dagen, dagen veranderen in weken en weken in jaren. Elk uur, elke dag, elke week gebeuren er wel wonderen waar we misschien niet genoeg aandacht aan besteden.

Ik wil hier een stukje van mijn leven met u delen. Een wonder boven wonder. En eerlijk is eerlijk, ook al beschouwde ik de gebeurtenissen op zich als een zegen. Ik heb het totaal plaatje eigenlijk pas als een puzzel die net in elkaar is gezet, bekeken met grote bewondering.

De eerste puzzel stukjes.

Het was 1997. Telefoontje uit Australië. Mam, je wordt oma!! Het was Reece ( 22 jaar en had zich gesetteld in Australië om te gaan boeren).

Hij had Ros leren kennen...ze is 4 jaar ouder en had twee kleine hummels. De vader van de jongens bleek niet bepaald levenslang partner materiaal te zijn voor haar, ze heeft het erg moeilijk gehad.

Ik werd oma van Kirk en Mitchell. Wat een droppies. Kirk rust zelve en leek in karakter en omgang - met z'n blonde haren en blauwe ogen zelfs op Reece. Paste mooi, Mitchell wat levendiger, druk ventje. Kon goed leren, altijd een ondeugende glimlach op zijn gezicht. Leek meer in uiterlijk op zijn moeder. Pittig en lief.

Mooi plaatje werd mooier maar wel met een zwart randje

In 1999 kreeg ik weer een telefoontje: mam je word weer oma! Kon mijn geluk niet op. Het was geen rustige zwangerschap- het begon wankel, ging uiteindelijk beter. De gezondheid van mijn vader was in die periode erg broos. Reece wilde zo graag dat opa zijn hand op de buik van Ros legde en zo zijn eerste achterkleinkind het bekende (en door de kids begeerde) 'kruis op de voorhoofd' gaf. Een teken van mijn vader voor ons kinderen maar ook al zijn kleinkinderen van zijn liefde voor zijn geloof en voor hen.

Op het moment van hun aankomst (4-11-1999) op het vliegveld in Auckland overleed mijn vader.

Reece was zeer aangeslagen. Zijn verdriet kende geen grenzen. Geen 'zegen' voor zijn kindje van opa. Geen persoonlijke ontmoeting met Ros. Reece had een sterke band met mijn ouders. Hield echt en oprecht van hen. Wat een verdriet. Oma ( mijn moeder) in al haar misere ving het stel goed op, met liefde omarmde zij Reece en met zorg en vol het prille geluk gleden haar handen over de buik van Ros.

Oma op afstand

Bij terugkeer naar huis ging het fout. Ros moest daarna bed rust nemen en vanwege hun woonsituatie ( ver van de bewoonde wereld) werd ze opgenomen. Reece legde elke dag na avond melken de anderhalf uur durende reis af, om s nachts thuis te komen en na een zeer korte slaap de ochtend melk te gaan doen. De jongens werden door omliggende buren opgevangen - voor het gemak logeerde ze soms bij vriendjes. Ze waren wel thuis bij Reece in het weekend ( die had Reece vrij gekregen vanwege de thuis situatie.)

Toen was er nog geen email zoals wij het nu kennen en gebruiken. Ik had wel een fax en stuurde Ros elke dag een bericht. Haar hele muur werd beplakt door het personeel. Ik heb ze later ontmoet ( na komst Max) en ze waren er nog vol van....! Vonden het geweldig.

De geboorte van Max was ietwat spannend maar alles liep goed af. Max wordt op 8 maart 15 jaar. Een schat.

Voor herhaling vatbaar

Inmiddels zoals sommige van jullie weten is Mitchell overleden ( 11-6-2010) op 17 jarige leeftijd. Nog steeds een groot gat in het gezin, onze harten maar nooit uit gedachten.

Kirk, de oudste van Ros, kreeg een jaar of twee geleden een relatie, met een meisje wat jaartjes ouder. Ook 4 net als bij Reece en Ros. Zij had twee jonge kindjes.......... ik werd omaoma.

Wat een verhaal he? Volgens Carly is Kirk de meest geweldige stiefvader haar kinderen had kunnen krijgen...haar woorden ' hij heeft de beste training en voorbeeld gehad. Ik wil u daarvoor danken.' Ja, ik in traantjes van dankbaarheid hoor.

Ik wordt overal van op de hoogte gehouden, krijg updates en leuke meldingen. Foto's ed. Jaja, ik wordt dus (weer) overgrootmoeder. Daar heeft leeftijd schijnbaar niets mee te maken.

Wat een zegeningen, wat een vreugde, wat een wonder en wat een vooruitzicht.