Een kerst wens

Het uitwisselen van Kerst en Nieuw Jaars wensen

Elk jaar stuur ik nog tig aantal kerstkaarten. Ik merkte voor het eerst wat de financiële waarden ervan was...gewoon, omdat ik alleen de kaarten en postzegels kocht en geen andere artikelen af hoefden te rekenen. Ik heb daarbij nooit of te nimmer bij stil gestaan. Het ging mij om de inhoud, het bericht, de gedachten dat mensen wisten dat ik aan ze dacht en niet alleen in mijn adressenboekje stonden voor de goede vorm. Neen, ik gebruikte de adressen om diegene in mijn adressenboekje staan iets voor mij betekenen.

De betekenis en het vieren van het Kerstfeest is veelzijdig. Voor mij is het van oudsher een feestelijk aangelegenheid. De geboorte, een verjaardag dus, vieren. Een, waarbij de hoofdpersoon van goddelijke aard is. Jesus, de zoon van God en Maria zijn moeder en Josef zijn aardse vader. Want een kindje krijg je niet alleen. Daar zijn twee ouders voor nodig- en in dit geval 3.

Voor een buur uit vroegere tijden, was het een tweedaags vakantie festijn om heerlijk te eten, drinken en lol te trappen. Veel (harde) muziek spelen en de achtertuin vol vrienden en familie.

Voor anderen een jaarlijks familie bijeenkomst om met neven, nichten ooms en tantes even bij-elkaar te komen. Elkaar opzoeken en bij te kletsen. Niet zozeer 'de geboorte' maar wel het vieren van familie, van een gezin zijn.

En dan, die vrienden die werken moesten, meestal in de zorg, politie, brandweer en dergelijk. Die 'vierden' de kerst wanneer de dienst het toeliet.

Het sturen van kerstkaarten werd door velen jaarlijks gedaan. De post bezorgde 2x per dag om door de hoeveelheid enveloppen door te komen, ipv in om te komen. Kamers waren gesierd met slingers van kaarten, ramen ermee beplakt of schouwen en vensters ermee versiert. Veel met de hand gemaakt- of van die geweldige kinderkaarten- knutseltjes die zo aandoenlijk waren dat ze jaar in jaar uit weer tevoorschijn werden getoverd.

Nu hebben we Sociale Media in allerlei vormen. Twitter, Facebook, WhatsApp en natuurlijk ook e-mail. De kranten berichten over hoe slecht het gaat met de post wordt door deze ontwikkelingen de 'schuld' gegeven. Ik heb meerdere kerstberichten/wensen via de verschillende mogelijkheden ontvangen en ook gestuurd. En elk ontvangen bericht is mij dierbaar. Of het nou electronisch of via de brievenbus ontvangen wordt.

Want het gaat om de inhoud...het idee dat mensen /vrienden/ familie vinden dat het sturen van een kerstgroet een teken van waardering is, van goede wil, van vriendschap en welbehagen.

Voor mij het versturen van kerstkaarten hangt samen met een nostalgisch gevoel van dit feest.

Met deze blog wil ik ook heel graag met alle liefde mijn lezers een;

Zalig, gezellig, prettig en vooral 

feestelijke Kerst toewensen. 

Liefde, vreugde en samenhorigheid en vooral VREDE voor allen.

De drukke dagen

Ik hoor om mij heen - ' deze drukke dagen, ik kan het niet bij houden'.  Soortgelijke uitspraken zitten veel in de lucht.

Wij, de mens, hebben het druk net voor het einde van het jaar, in voorbereiding van de kerst en verdere feestdagen. Drukker dan normaal.

Meestal negeer ik dat soort uitspraken en kreten, maar blijkbaar vind ik het nu eventjes nodig om daar wat over te schrijven.

DRUK zijn. Veel te doen, te organiseren, voor te bereiden, afmaken, planningen. Eind van het jaar is in zicht.

Zelfs als ik dit schrijf krijg ik de neiging om sneller te typen, te denken en te praten. Ik voel de haast - zeg maar.

Ik vraag mij dus ook af ( ik wilde me schrijven maar dat mag niet meer he? me ligt er na 2015 uit) waarom wij het nu zo druk hebben? Zijn de andere dagen van het jaar, de aankomende weekenden, feestdagen of gebeurtenissen dan zo onbelangrijk dat wij alles op deze twee weken gooien?

Voor het nieuwe jaar moet nog eventjes Dit af, Dat erbij, Daarnaartoe.

Ik ga opletten hoe ik elke eind van de week, maand en seizoen ervaar het komend jaar. Of ik mij dan ook druk maak omdat 'tijd' dan voorbij is. Het einde van...zeg maar!

Einde van een week - heb ik alles wel gedaan of moet ik er nog wat 'inproppen' voordat het niet meer kan- juist in die week.

Einde van de maand: Is het al zover - weer een maand voorbij. Maar ik heb dit of dat nog niet gedaan, niet af- in de maand die 'bijna' om is!

Einde van het seizoen. Wat nu al de truien tevoorschijn halen, nu al zwempak mee, nu al aardbeien plukken. Ik ben er dan misschien ook nog niet klaar voor, ik heb nog niet genoeg genoten van de herfst, het voorjaar of de zomermaanden. Is het echt al winter dan?

Het jaar 2015 loopt ten einde. En ik zie en ervaar dat 'wij' mensen rennen om het nog mee te kunnen maken.

Er zijn nog 11 dagen om van te genieten, te gebruiken, te waarderen. En dat ga ik ook doen! Want, voordat ik het weet - is het

2016

Met een knipoog naar 2015 en de kerstdrukte!

Een maand geleden...

Exact een maand geleden heb ik mijn laatste bericht geplaatst.

Het viel me net op toen ik voor het eerst weer mijn blog 'opende'.

Toch voelt het veel langer.

Soms kan de tijd als korreltjes zand door mijn vingers glippen.

Dan krijg ik er ook geen 'grip' op.

Het glijd maar door en glijd maar door.

Soms zitten er wat ruwe stukjes tussen.

En blijft er iets van kleven en ik grijp het vast - tijd staat heel eventjes stil.

Ik neem dan even adem en zucht heel diep.

Mijn hand ontspant zich en het zand loopt weer door.

Het moment van rust was te snel voorbij.

Ik deed mijn beklag van mijn frustratie over geen tijd te hebben voor mijn schrijven bij een vriendin.

Zij vond dat ik mij er niet druk om moest maken- dat het  wel goed zou komen.

Ruimte had ik blijkbaar nodig.

Toch voelde het niet fijn, en als een soort verraad...van " waar blijf je nou met je berichten?'

Er kwam gewoonweg niets van. Ik was niet leeg - de drang was ook niet weg.

Alleen de tijd - dat zand de klok en de volle dagen, dat hield me tegen.

Vandaag ben ik 'de strijd' aangegaan met het zand...!

Ik bid, hoop en ploeter om mezelf terug te vinden en mij weer de tijd te gunnen voor dat wat ik zo graag doe. Schrijven, koken, schrijven, foto's maken, schrijven, en projecten afsluiten zodat ik de nieuwe op kan pakken die borrelen ongeduldig om naar buiten te komen.

Tot zover - tot zondag

De tijd is voorbij gevlogen

We zijn een maandje verder. Ongelooflijk hoe snel en bijna onbewust de dagen voorbij glijden. Zachtjes, bijna onopgemerkt. Ze vloeide ineen door alle activiteiten, genot, gelach, praatjes en fotomomenten.

De aankomst zo uitbundig en overweldigend.
De kennismaking van mijn kleinkinderen met het leven van 'omaverweg' in haar eigen omgeving.
De ontdekking van mijn dochter van ' mam zit hier inderdaad echt op haar plekje, thuis waar ze behoort te zijn'. Dat straalde ze uit, sprak ze uit en kwam als een opgeluchte realisatie. Dit had ze nodig na al die jaren ( 15) te weten ' mam is inderdaad naar haar thuis gegaan'.

Die eerste dagen: onze omgeving en bekende bezigheden delen. Naar de Biesbosch, naar Kinderdijk, naar een pannenkoek restaurant en onze 'favourite Greeks restaurant met geweldige gastheer en gastvrouw en rest van het personeel, die ons een onvergetelijke avond bezorgde.

Gewoon lekker op balkon zitten met een glaasje bubbles en een olijfje, genieten van de herfst pracht en praal. De opgewekte kinderstemmen en vreugdevolle gezichten. Het horen van 'oma mag ik...?'

De eerste paar dagen vlogen om - en wat hebben we ze volop benut met leuke dingen. Ook een 'meidenavond' waarin mijn dochter een aantal vriendinnen ontmoette want, het is toch leuk om te weten met wie je moeder omgaat? Wat een leuke avond was dat. Samen op de fiets - tja er zou wel een wijntje gedronken worden.

Mijn dochter en haar man vertrokken na 3 dagen naar London. Daar hadden zij verplichtingen en ook wat vertier. De kinderen zouden 10 dagen logeren bij oma en opa. Wat geweldig. Wat een zegen.

Ik had een kleine verwachting van beteuterde gezichtjes en even wat tranen bij het afscheid van mam en pap maar niks ervan. Zwaaien en gewoon doen. Heerlijk en wat voelde ik me trots. Ja, wij waren geen vreemden. Ja, ik had vaker opgepast - daar in Nieuw Zeeland, maar dit was hier, de andere kant van de wereld. Een wereld waar ze de taal niet van kende, de omgeving nieuw en vreemd was. Ver van huis en haard zeg maar. Vol vertrouwen gingen wij de komende dagen tegemoet.

OMA DICHT BIJ!

Maandag- het is zover

De week begon al goed ( voordiegene die maandag als eerste dag nemen)!

Ik heb ongebruikelijk goed geslapen...komt ook niet al te vaak voor.

DE enthousiasme om vandaag aan de slag te gaan giert door mijn lijf.

Al maanden leef ik naar vandaag toe.

Gezegend ben ik.

Met mijn leven, met de kinderen die ik heb mogen grootbrengen, met de ouders die mij voor het 'grote leven' hebben klaargestoomd.

Met mijn ervaringen als dochter, moeder, vrouw en vriendin.

Wat ik als tegenslagen zou kunnen labellen zijn de dingen geweest die mij gevormd hebben- levenslessen geleerd hebben- vallen en opstaan heet dat.

Ik zie elke dag als een geschenk - en er zijn diverse manieren om met geschenken om te gaan.

Het ene cadeautje is het andere niet. Toch verdient elk cadeau respect en dankbaarheid. Zo ook elke dag die mij geven word. En ik schiet wel eens te kort daarin. Dan aan het einde van de dag, bid ik - in dankbaarheid, in berouw en in belofte van verbetering.

Maar vandaag - DE DAG waar ik meer dan een beetje dankbaar voor ben. DE DAG dat mijn dochter, schoonzoon en drie kleinkinderen op bezoek komen! Dat klinkt misschien niet erg spannend, maar als je bedenkt dat ze in Nieuw Zeeland wonen - dan snap je wel - hoe GROOT mijn enthousiasme voor vandaag is.

De bedden staan klaar, de kasten en koelkast volgeladen, de spiegel glimt, de vloeren zijn schoon en de taart staat klaar om aangesneden te worden.

Ik ben er klaar voor. Laat maar komen.......!

Vol van emoties

Gisteren was een zeer schommelend emotionele dag.

Drie berichten raakte mij en hadden invloed op mijn gemoedstoestand.

Daardoor werd ik vanochtend ook vroeg wakker - en liet de gedachten van gisteren mij niet los zodat ik er vroeger dan normaal uit was. In de ochtendvroegte trainingspak aan, sjaal om en dan maar een rondje wandelen ook al was het nog donker.

Het waren levensgebeurtenissen van omvang, zo voelde het - en ja die gebeuren elke dag. En gisteren ging ik op in het verdriet en ook vreugde van anderen.

In een klap twee overledene - 1 na een vol leven en 1 volop in het leven.
Twee gezinnen en verdere familieleden en vrienden die op zeer korte termijn verder moesten zonder diegene die zij lief hadden.

Twee mensen die het levenslicht niet meer zien, die de zon niet meer op zien komen en naar bed zien gaan.

Twee mensen die hun armen niet meer om hun dierbare kunnen sluiten en woorden van troost, liefde en geluk kunnen uiten.

Twee mensen die op hun eigen manier een stempel op de wereld achter hebben gelaten.

Twee mensen die op hemelse afstand neerkijken op hun bedroefde families

Twee mensen die een lege plek achterlaten - een plek die na verloop van tijd gevuld zal worden met herinneringen en mooie gedachten.

En als metgezel in de berichten regen - een heugelijk bericht - een kleinkind op komst bij een vriendin. Haar vreugde met mij delen terwijl ik worstelde met het verdriet van anderen. Wat een tegenstrijdigheid die van mij meester maakten.

Vanochtend vroeg dan maar aan de wandel- de dag begroeten en aan God vragen mijn onrust te temmen. En dat deed Hij met het opkomen van de zon - mij een moment geven waarin ik voor allen kon bidden. Voor het verlies, verdriet, kracht en steun. Ook voor de vreugde en plezier in andere huizen en harten. Verbonden alleen door mij - en de liefde die ik voor hen, en mijn God, in mijn hart draag.

Het is zondag vandaag - ik ervaar nu even geen stilte maar wel de kracht van God en zijn Liefde voor allen die dagelijks geconfronteerd worden door levensgebeurtenissen van omvang!

Het is herfst

De wolken verkleden zich meermalen keren per dag

In dunne vliesjes, dikke vesten, ruige kleedjes en hobbelige kussens
Ze reizen snel of kruipen gestaag wit, grijs en grauw
en verhullen de zon en  blauwe hemelen.

Ook kleuren de bladeren in allerlei tonen
om in het landschap hun kunsten te vertonen en  om te laten zien
Hoe knap ze zijn, als tovenaars die mij versteld doen staan
van hun bekwaamheid en kleurrijk schouwspel

Het water loopt zo rustig niet meer
Omdat het wordt voortgeduwd door de herfst wind
De golfjes en witte kapjes op het water
geven aan dat het gedaan is met de zomer rust
Nu maar het badpak opruimen tot volgend jaar

De balkons zijn minder druk
met frisse lucht en zon aanbidders
De stoelen staan leeg en omgekeerd
De planten bakken met inhoud uitgebloeid
Hangen nog even aan de haken
Toch nog even vasthouden dat gevoel van kleur.

Ik hou van herfst en wat het brengt
Ik kan ervan genieten
Mijn vest weer aan en dan weer uit
Want warm en koud weten hun ritme nog niet te vinden

Heerlijk, het is herfst - het seizoen van vernieuwing- ja
Want na de herfst breekt weer een nieuwe tijdperk aan
Van winter, kerst, samenzijn, sneeuw en koude voeten
Ook daar kan ik mijn geluk weer in vinden

Het leven is een en al seizoenen
Veranderingen, vastigheid, herkenbaar en onvoorspelbaar
Ik ben zo dankbaar aan de Schepper die
Deze wereld zo heeft verzonnen
Wat bof ik toch dat ik mag zijn
In een wereld die zoveel moois heeft te bieden

Mensen in beweging

Ik ben een 'product' van immigratie. Mijn leven is verdeelt over twee landen - de helft in Nederland en de helft in Nieuw Zeeland.

Mijn geschiedenis tot dusver-

Nederland - 1953 tot juli 1961

Nieuw Zeeland 1961 tot dec 1966

Nederland 1966 tot april 1971

Nieuw Zeeland 1971 tot juni 2000

Nederland 2000 - thuis land, geboorteland, plek van mijn voorvaderen (en moeders)

Door een gezinsleven gehad te hebben in Nieuw Zeeland heb ik daar mijn kinderen en kleinkinderen wonen. Ook neven, nichten en andere familieleden. Om het maar niet over mijn vertrouwelingen en vriendenkring te hebben.

Door alle gebeurtenissen van de afgelopen jaren ( mbt oorlogsgebieden en vluchtelingen) kan ik alleen maar sympathy en empathy hebben voor al die mensen die noodgedwongen zijn om hun huis en haard te verlaten en zichzelf in een 'vreemd' land te gaan settelen.

Wel nemen zij hun eigen gewoontes en levensstijl mee. Ja, hoe kan het anders? Als je je leven lang een eigen taal spreekt, tot een bepaald geloof behoort, gerechten kookt en kleding draagt, is het niet zo dat je van de ene dag op de andere alles van je af laat glijden als een jas die je niet meer nodig hebt.

Zelfs voor mij/ons moesten wij even stilstaan bij wat we achterlieten, waar we naartoe gingen, wat we in moesten leveren en wat we ervoor terug zouden krijgen. Daar hadden wij de gelegenheid voor, toch is de realiteit van wat je ervaart anders dan wanneer het alleen maar in je hoofd speelt.

Ik heb er eerder over geschreven- toch voelt het als een noodzaak het weer eventjes aan te kaarten. Dit is mijn ervaring- en ieder beleeft het anders - met alle respect voor eigen meningen,  verhalen en ervaringen!

Het 'thuis maken' in een ander land gaat niet over een nacht ijs. En sommigen bereiken dat gevoel ook nooit. Anderen 'passen zich aan' en proberen anders te zijn dan ze van binnen zijn - en weer anderen passen zich aan en vinden hun plekje, weten die te veroveren en aan te passen aan zichzelf zonder verlies of verloochenen van eigen cultuur en achtergrond.

Is er zoiets als een 'geslaagde' immigrant? En wat is dat voor iemand dan?

Ons heen en weer gesjoemel werd veroorzaakt door gebeurtenissen die voor en oplossing/besluit vroegen die we vooraf niet hadden kunnen bedenken. Het was niet vanwege 'heimwee' of niet kunnen aarden. En nu, nu ben ik weer 'thuis' in mijn eigen land en zoals ik het NU zie- ben ik hier niet meer weg te krijgen. Dat is NU en dat is, denk, hoop verwacht ik ook hoe het zal zijn. 

Ik leef mee met al die mensen die 'op de vlucht zijn' voor wat dan ook. Ik bid dat ze de veiligheid, geborgenheid en liefde vinden die zij nodig hebben om hun leven in een eervol en waardige manier te kunnen beleven en volbrengen. Dat de mensheid zich in alle aspecten laten gelden als vredelievend, behulpzaam en ondersteunend zonder beoordeling. Open armen, open harten en oprechte medeleven.

Ik moet denken aan het verhaal in de bijbel van de Toren van Babel, het mengen van de talen en de communicatie stoornissen die hierdoor ontstonden- de verdeeldheid en onrust. Maar ook het eigen maken binnen groepen van hun identiteit en de samenhorigheid die toch weer tot stand kwam.

Tot slot: Stof om over na te denken - Ik ben opzoek gegaan naar een toepasselijk gebed en denk toch dat dit het moet zijn -

Geloofsbelijdenis

(klik hier voor de link naar de pagina van de Theobaldus Parochie waar ik het gebed van hebt gebruikt)

Wij geloven in het verhaal van God met de mensen.

Dat Hij ons tot leven riep,
dat Hij ons bestemde tot elkaars geluk en tot vrede.

Wij geloven in een wereld zonder grenzen,
In mensen die samen op weg gaan.

Wij geloven in de open hand van mensen,
Die elkaar groeten met handen vol vrede,
Die in goed vertrouwen elkaar tot vrede willen zijn.

Wij geloven in de ogen van de mensen, wereldwijd,
Die elkaar bevestigen en bemoedigen.

Wij geloven in de goedheid van de mensen,
die elkaar de ruimte geven
om vrije en gelukkige mensen te worden.

Wij geloven in de hand die deelt,
in het woord dat vrijspreekt,
In de liefde die in mensen is neergelegd,
Opdat wij elkaars bondgenoten worden,
Op weg naar morgen.

Wij geloven in God met ons, die mensen voorgaat,
En die met ons meegaat in één van ons, Jezus Christus.

Wij geloven dat Hij zal voltooien wat Hij in mensen begonnen is,
wij godsvolk wereldwijd en Hij God met ons.

Wij geloven in de toekomst die ons wordt toegezegd,
Nieuwe hemel, nieuwe aarde, tranen gedroogd en de dood voorbij,
Want zie : Hij maakt alles nieuw; Amen 

Tijd, anders besteden kan ook leuk zijn.

De Libelle, dat is nou een blad die ik zo af en toe wel eens lees. Heb ik altijd wel leuk gevonden. Waar ik wel van sta te kijken, zeg maar, zijn die relatie-therapeutische 'gesprekken'.

Dat de vrouw en de man afzonderlijk hun verhaal doen en dan komt 'DE' oplossing.

Zijn het echte verhalen? Echte relatie problemen, vraag ik me wel eens af. Of casus oefeningen-bedachte problemen?

(de casus zelfst.naamw. (m.) Uitspraak: ['kazʏs] Verbuigingen: casus|sen (meerv.) geval, gebeurtenis, vooral als voorbeeld om te bestuderen of om van te leren Voorbeelden: `een casus uit de praktijk`, `een leerzame casus behandelen` © Kernerman Dic...)
Gevonden op http://www.woorden.org/woord/casus

Ja, dat vroeg ik me wel eens af. Want, wil je echt na hulp te hebben gezocht en dan ergens in een blad terecht komen met je verhaal?

Net als televisie programma's vraag ik me steeds weer af: Leer ik hier van, wordt ik hier een beter mens van en heeft het zin? Zo niet, ga wat anders doen. Leuke klusjes genoeg. Lezen, foto's uitzoeken, recepten uitpluizen, brieven ( ja brieven) schrijven. Talloze dingen waar we vandaag en de dag 'geen tijd' meer voor hebben.

Jaren geleden heb ik gebeden, echt gebeden om wijsheid als ik een boek of tijdschrift oppakte. Dat ik een welles of nietes gevoel zou krijgen als ik iets wel of niet moest lezen. Zelfde vragen - is het goed voor me, bouwt het/mij op, leer ik er van...enz!

Kort geleden kwam ik een Libelle tegen. Ik las altijd het dagboek van Anne Wil. Was het eerste waar ik naartoe bladerde. Het was herkenbaar en ja echt, voorspelbaar. Een nieuwe relatie- problemen met familieleden. Ach, het was teveel herhaling vond ik. Misschien onterecht hoor. Maar ik heb niet verder gelezen- blad neergelegd en mijn tijd anders besteed.

Wij hebben een redelijk op maat tv scherm. Ik kijk vast teveel-ik zoek uit reis, kook en informatieve programma's. DWDD is een waar ik wel graag naar kijk, en ook College Tour. Films heb ik al zo lang niet gezien- en niet gemist. Die Amerikaanse politie series ben ik ook al van genezen, alleen die Engelse 'Who dunnits' blijven me nog boeien. Een goede ouderwetse komedie sla ik ook niet over - danwel een Engelse he!

De lange avonden zijn in aantocht- ik loop achter met mijn foto-uitzoekerij, albums en schrijven. Ook liggen er twee nieuwe kookboeken op mij te wachten. En het word tijd dat mijn kleinkinderen weer een fotoboek van oma kregen.

Ik heb zin in die avonden met kaarsjes, plaid over mijn knieën en nieuwe kook ideetjes opdoen. Voor het eerst in 3 jaar ga ik weer een kerst diner verzinnen voor thuis. 

Komt u ook uurtjes te kort of worden ze 'anders' besteed dan gewenst?

Meisjesdag

Ik zat eens na te denken - ja zo af en toe kom ik er wel aan toe, en dacht, elke dag heeft een naam. En aan die naam koppelen we (vaak) een activiteit of routine.

Zoals het vroeger ging, is het nu wel ietsjes anders maar toch zijn er bepaalde rituelen die op dezelfde dag plaats vinden voor velen.

Wasdag, strijken, boodschappen doen, bezoek aan (o)ma en (o)pa brengen, haar wassen, spaghetti
eten om maar een paar voorbeelden te noemen. We hebben vader- en moederdag enz.

En ik, nou ik ben vorig jaar begonnen met een 'meisjesdag'. Niet met een hele groep hoor, maar alleen met 1 vriendin die het verdient om even een 'vakantiedag' te hebben. Ze is 24/7 mantelzorger voor haar lieve man. Dat doet ze met veel toewijding, geduld, soms frustratie en vermoeidheid maar zeer zeker met LIEFDE.


Vorig jaar kwam het ineens in me op dat ze het verdient om een dagje helemaal vrij zijn. (Dat ik daar 10 jaar voor nodig had verbaasd me nog steeds!) Zonder na te hoeven denken over de mogelijke zorg dingetjes van haar man. Dus nam ik contact op met haar dochter en vroeg wat ze ervan dacht en of ze eraan mee kon werken. Want, papa kan niet alleen thuis blijven. En daar moest een oplossing voor komen. En die was er...

Dochter kon thuis werken die dag.

Zonder iets erover los te laten kwam dochter de avond voor onze 'meisjesdag' bij pa en ma eten en bleef slapen. Gebeurde wel eens vaker. Geen vuiltje aan de lucht. Ik had mijn vriendin gezegd dat we een 'meisjesdag' zouden hebben en dat ze klaar moest staan om 9:00. Ze zei, nou dan moet ik mijn man wel vroeg het bed uit zien te krijgen. Neeeee, zei ik, het is een meisjesdag! NIKS man. Ze werd er nerveus van- maar ook nieuwsgierig. Ze wist ook wel dat ik niets negatiefs zou doen wat betreft het welzijn van haar lieverd.

Om 9:00 stond ik voor de deur- zij nog steeds - heel nieuwsgierig, vroeg wat een meisjesdag was en wat moest er met haar man gebeuren. Toen omhelsde haar dochter haar en zei " waarom denk je dat ik nog thuis ben en niet naar m'n werk ben gegaan. Ik blijf bij papa vandaag."

Wat hebben wij een lol gehad samen. De allereerste keer dat mijn vriendin na 11 jaar een dag opstap kon zonder op haar horloge te moeten kijken, zonder snel naar huis te moeten of af te vragen hoe het met manlief was.

De route had ik vooraf gepland - we zouden Zeeland onveilig maken. Ik hield alle bestemmingen geheim...dat maakte voor veel hilariteit. Want ze bleef maar raden en mis raden!

Via WhatsApp werden er foto's naar huis gestuurd om manlief gerust te stellen. Uiteraard kwamen er ook een paar onze kant op. Maar niet teveel. De bedoeling was om 'vrij' te zijn. En dat waren we.

De dag eindigde op een terras en met een avondmaaltijd. Om 22:30 kwamen we weer thuis.

Een onvergetelijke dag die we vorige week weer herhaald hebben - en ja hoor, ze was weer verrast. Samen met dochter hebben we haar weer volle malle pietje gehouden. De verrassing is des te groter en het genot ook.

Amsterdam, bedankt voor een super leuke herinnering aan een super leuke 'meisjesdag'. Ik ben nu al aan het verzinnen hoe ik mijn vriendin volgend jaar kan verrassen.

En ja, uiteraard zijn er meer mensen in mijn omgeving die zo'n dag verdienen- voor verschillende redenen. Jammer genoeg kan ik niet elke week zo'n dag organiseren want eerlijk is eerlijk - ook ik heb enorm genoten en ervan geprofiteerd. Want op deze manier vrij te zijn was ook voor mij zeer plezierig!

Is er ook iemand in jouw omgeving die zo'n 'vrije dag' verdient? 

Ik had 10 jaar nodig voordat ik er op kwam dit te doen. 

Misschien is dit een idee voor jou??

Welkom op mijn blog Jedidja!

Zoals ik al zei, aanzet tot bloggen kwam van Marja Verschoor - Meijers. Via Marja kwam ik ook op diverse ander blogsites waarvan eentje die van Jedidja was. Ik ben haar meteen gaan 'volgen'. Zij was en is een echte inspiratie voor mij. Zo mooi, vaak ook kort en bondig ( waar ik nog veel van kan leren). Openhartig, raak en over de 'gewone' dingen waar mensen zichzelf vast en zeker in kunnen herkennen.

Jedidja komt over als een bescheiden en gevoelige vrouw die haar naasten en het leven enorm liefheeft. Ik ben super trots dat zij mee heeft gedaan met mijn verzoek om 'op bezoek' te komen en hopelijk raken haar woorden anderen zoals ze zijn bedoelt.

Lezers graag introduceer ik Jedidja van haar blog: Kostbaar

" Deze blog ben ik begonnen op woensdag 22 juni 2011.  Ik schreef toen: Ik denk dat het vooral gaat over roomsoezen en brooddieet. Tot mijn verbazing is mijn blog uitgegroeid tot een verzameling persoonlijke postings over imperfectie en zelfwaardering."

Jedidja houdt van bloemen.

10 vragen aan: ​Jedidja ​

1. Kun jij jouw Blogactiviteiten omschrijven? ​Om de twee weken

schrijf ik een post op mijn blog Kostbaar. In de vakantie las ik een

pauze in. Het kost me aardig wat denkwerk om een blog te schrijven

voor Kostbaar. Er gaat vooral veel tijd in het schrappen van teveel

woorden zitten.

2. Wanneer herkende jij de schrijver in jou? ​Toen ik een jaar of tien

was ontdekte ik hoe fijn schrijven was. Ik begon brieven, verhalen

en dagboeken te schrijven.

3. Wie of wat heeft jou aan het bloggen gezet? ​Dat weet ik niet

precies meer. Ik las blogs van anderen en het leek me leuk om het

ook te proberen. Eerst had ik een blog over het gezinsleven. Toen ik

commentaar kreeg dat ik te open was in mijn blog, ben ik onder een

pseudoniem verder gegaan.

4. Als er geen Blogmogelijkheid geweest zou zijn, hoe was je dan met

je schrijfdrang/ liefhebberij omgegaan? Wat waren andere

mogelijkheden? Waren er überhaupt andere mogelijkheden? ​Naast

mijn blog had ik al wat dingetjes gepubliceerd. Geen

blogmogelijkheid zou voor mij beteken dat ik me meer op verhalen

schrijven zou concentreren.

5. Er zijn diverse bloggers die hun werk hebben gepubliceerd. Denk jij

dat het helpt als je al blogger bent om je werk makkelijker

gepubliceerd te krijgen? Heb jij zelf ook overwogen om te

publiceren? ​Ik heb eraan gedacht om dingetjes uit Kostbaar te

publiceren maar heb toch besloten om het niet te doen. Het is

gewoon goed zoals het nu is en gaat.

6. Is schrijven een bijzaak van jouw liefhebberij hobby of is schrijven

een levensstijl? ​Schrijven is een grote hobby van me. 

7. Wat en wie hoop jij te bereiken met je Blog(s)? ​Ik wil graag

anderen bereiken die zich ook wel eens kwetsbaar voelen. Mensen

die nadenken over zelfwaardering en geloof. Soort ontmoeting. Mijn

blog heeft twee kanten: voor mezelf is ( was ) het schrijven een

therapeutisch iets om dingen al schrijvend te relativeren. Dat riep

herkenning op bij anderen en zorgde voor regelmatig contact via

e-mails en kaartjes en comments.  Ik ben daar echt verwonderd over.

8. Zijn er onvoorziene gevolgen doordat jij je bezighoudt met

Bloggen? Lezen jouw echtgenoot, kinderen en andere familie jou

werk? ​Mijn man leest al mijn nieuwe postings. Mij interesseert het

niet hoe vaak mijn blog gelezen wordt maar mijn man houdt die

dingen bij. Dat vindt hij leuk. Ik ben meer bezig met de mensen die

achter de commentaartjes ‘zitten’. Ik bid voor hen.

9. Is er een onderwerp waarover jij niet zou blogger of zijn alle

onderwerpen ‘blogbaar’? ​Er zijn een paar dingen waarover ik niet wil

bloggen. Eén daarvan is mijn allerdiepste privéleven. Mijn blog lijkt

heel open en het is ook zo dat ik kwetsbaar durf te zijn maar er zijn

bepaalde gebieden die ik bescherm. 

10.Voor de beginnende blogger, wat zijn jouw 3 meest belangrijke tips?

1. Bedenkt waarom je wilt bloggen, 2. Blijf dicht bij wie je bent. 3.

Blog regelmatig en schrijf niet te lange stukjes. 

Even geduld a.u.b.

Het is even allerlei taken wegwerken, afstrepen en doorzetten.

Als het even meezit heb ik vrijdag ergens tijd om een blogje te plaatsten

NU EVEN NIET!

Ik heb het druk met leuke dingen die mijn uren 'opvreten'.

Tot later.....

Marja Verschoor - Meijers is vandaag te gast

Niet alleen met genoegen maar ook super waardering wil ik Marja aan jullie voorstellen. Marja, die als goed voorbeeld en aanmoediger voor mij was om te gaan schrijven, ben ik de uitdaging aangegaan om te bloggen.

Ik heb Marja eerst leren kennen als schoonzus van mijn buren. Op sociale gelegenheden kwamen wij elkaar dan tegen. Later ben ik haar boeken gaan lezen- die kreeg ik dan van mijn buurman als cadeau- ik ben Nederlands en Engelstalig en de boekjes werden eerst alleen in het Engels uitgebracht. Niet veel later voegde ik mij toe aan een Woensdagavond groepje ( waar ik nu zelf ook over blog ).

Mijn blog vragen werden beantwoord door Marja als ik eventjes klem kwam te zitten. Ik waardeer zeer haar kennen en kunnen en ben dus ook super blij dat Marja tijd heeft vrijgemaakt om deze vragen te beantwoorden.

Marja Verschoor - Meijers
Stichting Traveling Light

Lezers, hier de 10 vragen en antwoorden van; Marja Verschoor-Meijers

1.  Kun jij jouw Blogactiviteiten omschrijven?

Naar aanleiding van de uitgifte van mijn eerste engelstalige boekje Sacred Sabbath ben ik in 2006 begonnen met een engelstalige blog. Daarna volgde al snel een nederlandse blog en in 2011 nog een engels- en Nederlandstalige blog over de activiteiten van onze Stichting Traveling Light. Op alle vier de blogs schrijf ik wekelijks een berichtje.

2.  Wat heeft de Blogcultuur jou gebracht?

Een enorme ontwikkeling in mijn schrijven. Ik heb geleerd kort en krachtig te schrijven, mooie onderwerpen aan te snijden en lezers te prikkelen. Uiteraard heeft het ook heel veel contacten met andere bloggers gebracht!

3.  Als er geen Blogmogelijkheid geweest zou zijn, hoe was je dan met je schrijfdrang omgegaan? Wat waren andere mogelijkheden? Waren er überhaupt andere mogelijkheden?

Dan had ik wellicht al veel meer boeken geschreven 

4.  Wanneer herkende jij de schrijver in jou?

Toen ik een jaar of 6 was. Zodra ik het alfabet kende kwam ik erachter dat ik schrijven heerlijk vond.

5.  Wanneer besloot jij, en wat is/was de motivatie, om jouw werk te gaan publiceren?

In 2004 hoorde ik duidelijk de stem van God in mijn hart die me oproep om een boek te gaan schrijven.

6.  Is schrijven een bijzaak ( hobby) of is schrijven een levensstijl?

Het is mijn werk en ook mijn roeping.

7.  Wat hoop jij te bereiken met je Blog(s)?

Ik wil graag een frisse kijk bieden op de Bijbel en zo interesse opwekken bij mijn lezers om dat eeuwenoude boek met vernieuwde interesse te gaan lezen.

De blogs over onze stichting zijn informatief, inspirerend en bemoedigend.

8.  Zijn er onvoorziene gevolgen doordat jij je bezighoudt met Bloggen?

Nadeel: er gaat veel tijd in zitten, want ik lees ook diverse blogs.

Voordeel: meedoen aan zoiets leuks als de bloggersdag!

9.  Voor de beginnende Blogger, wat zijn jouw 3 meest belangrijke tips?

1)    Hou het kort

2)   Wees origineel

3)   Reageer op andere blogs

10.          Denk jij ooit te stoppen met Bloggen? Zo ja, waarom? Zo nee, waarom?

Voorlopig niet, misschien als er een ander medium komt.

Ik wil je hartelijk danken Marja voor het openhartige beantwoorden van deze vragen. Heel veel schrijf plezier, succes en inspiratie met je Blogcarrière en het boekenschrijven.

Anita


Wil jij ook meer weten- Marja haar bloglink staat hier: Frisse - Kijk

Stichting Traveling Light staat ook op Facebook.
Je bent welkom op de pagina.