woensdag 26 december 2012

Pa, our farewell. ( English)







Leen(dert) Fijnekam

09-05-1928    ~    20-12-2012








Dearest pa

How unreal these past few weeks have been.

What an experience this has been for us all.

The end, although in sight, came quickly and almost unexpected.

At that moment together we were able to farewell you, say our goodbyes. Many tears were shed. Proud we are of you pa - how dignified you were right to the end.

With the three of us at your side, you peacefully left this world. It was a noble fight. On one hand you were at peace knowing your life neared it's end - on the other you had so much to live for. How you would have loved to have spent more time with us.

For months now you barely slept and ate little. You were tired. Your body was letting you down and the discomfort took it's toll. Still, you managed to hang in there, waiting for Leen and I to return from holiday. Once we arrived home you said " ah that's good we are complete again".  You even left a welcome home gift on our table the day before. Once we were home you allowed yourself the space to be unwell.

Don't be a bother to others: your motto. You didn't want to bother anyone with your worries and pain. You still wanted to drive your car, do your own shopping, visit tante Jaantje, keep our Wednesday Fish lunch in your routine, cook delicious meals for you and Arie, listen to your favourite music. And, if possible next spring have a 5 day break in Hotel de Distel in Zoutelande. To enjoy the coast, preferably with rough seas please, smoked eel on a bun, watching the boats sail by, the breakfast buffet.

Pa, tomorrow, along with family and friends we will farewell you permanently. But NEVER will you be forgotten. ALWAYS will your name be on our lips and in our hearts, We will tell about your genuine love and care for others. Your unselfishness, putting others first always.

Pa, we love you. Rest in peace.


Lieve pa: Bericht met een zwart randje






Leen(dert) Fijnekam      

09-05-1928   ~    20-12-2012








Lieve pa

Wat een ongelooflijke weken zijn het geweest.

Wat hebben we samen veel meegemaakt.

Wat kwam het eind, ook al verwacht, toch plots zo snel.

Afscheid hebben wij kunnen nemen. Tranen hebben wij gelaten. Trots zijn wij op u - hoe waardig u zich gedroeg - tot aan het einde toe.


Met ons drietjes aan uw zijde verliet u rustig het leven. Het was een waardige strijd. Aan de ene kant had u er vrede mee - maar door uw levenslust was u ook nog graag bij ons gebleven.

Al maanden sliep en at u haast niet meer, u was zo moe geworden. Het ongemak van uw lichaam nam zijn tol. Toch hield u het vol totdat wij weer, zoals u dat zo mooi zei " compleet waren". Leen en ik kwamen terug van vakantie, er stond nog een welkomst mandje op de salon tafel door u gekocht en gebracht,  en u gaf uzelf toestemming om toe te geven aan uw valend hart!

Niemand tot last zijn - uw levensinstelling. U wilde niemand tot last zijn door aan te geven dat het niet meer ging. U wilde nog kilometers met uw auto maken, boodschappen doen, bezoeken brengen aan tante Jaantje, woensdag visdag bij ons in ere houden. Lekkere maaltijden voor u en Arie klaarmaken. Muziek luisteren. En als het er nog in zat - in het voorjaar weer naar Zoutelande, naar Hotel de Distel om 5 daagjes te genieten van de zee- hoe ruig hoe beter, boten kijken, broodje paling eten en de verwennerij van het ontbijt buffet.

Pa, morgen, samen met familie en vrienden nemen we definitief afscheid van u hier in ons midden. Maar NOOIT zal uw naam vergeten worden. NOOIT zullen wij zwijgen over uw liefde en trouw. In ons hart dragen wij u mee, voor altijd!

Pa we hebben u lief. Rust zacht.

vrijdag 14 december 2012

Lieve pa

Wat bent u moe. Wat gedraagt u zich dapper. Wat is het, ondanks uw situatie, toch nog gezellig als wij bij u op bezoek zijn. Wat is het heerlijk om uw handed in de mijne te kunnen nemen en ze warm te vrijven. Hoe grappig is het, dat wij de stoelendans spelen zodat we alle drie naast u kunnen zitten. Wat fijn dat u nog heeft genoten van die paar schijfjes banaan waar u zin in had. Wat trots ben ik dat u mijn soepjes helemaal op eet en iedereen die luisteren wilt verteld hoe lekker ze zijn. Wat is het huis leeg zonder u. Wat was woensdag een saaie dag zonder onze visdag. Wat fijn dat u niet door die koude wind hoefde voor uw boodschappen. Wat is het personeel op de afdeling toch geweldig, professioneel en meelevend. Wat voel ik me onzeker omdat het nu niet goed gaat. Wat fijn dat zoveel mensen u en ons steunen met hun wensen en luisterende oren naar ons verhaal. Wat duurt het lang voordat we weer naast uw bed kunnen zitten. Wat fijn dat op uw prikbord zoveel e-cards hangen. Wat zorgelijk dat uw nieren zich niet gedragen. Wat duren nachten toch lang......!

Wat een cadeau dat ik u PA mag noemen!

dinsdag 4 december 2012

Lieve pa

Ik wilde dit even kwijt- ik heb een ALLERLIEFSTE schoonvader. Hij is zorgzaam, eigenwijs, zelfredzaam, goedlachs, eigenwijs, zelfstandig, behulpzaam, eigenwijs, vrolijk, bedachtzaam, eigenwijs, lief, zacht, en HEEL WIJS!!

Pa is 84 en verkeerd qua gezondheid in zwaar weer. Hij ligt op de hartbewaking. Krijgt morfine en hele goede zorg. Natuurlijk willen wij hem niet missen - maar zijn ook heel realistisch. Afscheid nemen is niet iets waar we het graag over hebben - toch sluipt/ kruipt die gedachten steeds vaker naar boven. Is dit nu de tijd dat we ons daarvoor klaar moeten maken? Het kan ook zijn dat we hem weer heerlijk thuis krijgen om langer van zijn aanwezigheid te kunnen genieten.......... Wie zal het zeggen!!

Mijn kinderen hebben allemaal foto's gestuurd met lachebekjes erop. Het kleine grut waar pa trots over verteld aan zijn hulpjes. Soms vergist hij zich en zegt hij dat ze in Amerika wonen. Dan zegt hij - "in ieder geval wonen ze erg ver weg!! Aan de andere kant van de wereld waar ik nooit ben geweest". Nu ga ik deze nieuwe foto's op zijn kastje zetten - dat hij weet dat ze aan hem denken en liefs sturen.

Zoals gewoonlijk in zulke situaties worden familieleden op de hoogte gesteld. De vaker dat je het verhaal verteld, des te moeilijker wordt het om vrolijk te blijven. Hoop hebben we - we nemen elke dag zoals het komt en bidden voor steun voor pa.

Nou, dit wilde ik even kwijt. Ik heb een ALLERLIEFSTE schoonvader, en ik houd van hem!

maandag 3 december 2012

#4 Alleen verder

"Wat kan er veel in een dag veranderen. Het is moeilijker dan we dachten. Hij werkt hard aan wat hij denkt dat mis is - ik doe het op mijn manier maar we komen elkaar niet nader. Op een of andere manier elke poging lijdt tot meer frustratie. Ik snap hem niet en hij mij niet! Wat nu???"

De afgelopen weken heb ik het idee dat dit gezinnetje meer nodig heeft dan alleen maar elkaar en een luisterend oor. Na een lang gesprek blijkt het duidelijk dat er goede wil is bij allebei. Dat ze allebei zielsveel van de kinderen houden. Dat ze allebei ook niet alleen verder willen maar samen, alleen de 'hoe' verder komen ze niet uit!

"Als ik een onderwerp aankaart - dan kruipt ze in haar schulp, en als ze dat doet dan kan ik wel eens uit de bocht vliegen".
"Als hij zo boos wordt dan trek ik me terug want ik kan daar niet tegen. Dan kan ik mijn verhaal niet doen".

Tegenwoordig lijkt het alsof communiceren steeds lastiger wordt. Iets niet durven zeggen of toegeven aan elkaar. In de mom van "dat weet ie toch", of van "wil haar niet kwetsen",  worden veel gevoelige onderwerpen aan de kant geschoven totdat er een keer grote schoonmaak gehouden moet worden. En dan is het hek van de dam want dan vloeit er van alles. Zijn wij als koppels vergeten of niet goed voorbereid op gesprek voeren of hoe zit dat? Waarom zijn we bang van elkaar - want daar lijkt het vaak op als ik verschillende verhalen aan hoor? Of is het dat we niet weten 'hoe' we een boodschap moeten overbrengen. Dat met de zogenaamde 'vrijheid van meningsuiting' we doorgeslagen zijn. Want alles kan/mag maar zodra het om privé zaken gaat- ho eens even! Daar wil ik niet op in gaan.

Hoe ging dat 'vroeger'. Héél vroeger? Stel dat Josef en Mary een verschil van mening hadden.... hoe zouden zij dat opgelost hebben? Laat eerlijk wezen, hun taak was ook zwaar en er zal wel het een en ander besproken zijn wat moeilijk te bevatten was. Waar halen we tegenwoordig de wijsheden vandaan?

Vannacht had ik een gedachten- die zo duidelijk was dat het zelfs nu nog helder in mijn hoofd zit. Is iets wat ik al lang weet hoor, maar in de wereld van nu schijnt het niet zo wereldkundig meer te zijn.
Het gaat niet om "wat iemand moet doen om mij gelukkig te maken- maar wat kan ik doen om iemand gelukkig te maken'. Pas deze regel toe in het leven- wees voor een ander zorgzaam. Stel dat wij dat ALLEMAAL deden. Dan liep er geen ongelukkig mens op deze aardbol.

Alleluia!!