Ma, maar niet mijn eigen moeder. Trouwens die noemde ik nooit ma, dat was mam! Ik zal het uitleggen. Want deze relatie is wel heel bijzonder en ik voel me zeer bevoorrecht deze vrouw 'Ma' te mogen noemen.
Ik ben voor de tweede keer getrouwd. Mijn huidige man was weduwnaar. Zijn vrouw overleed op jonge leeftijd (45) aan slokdarm kanker. De dochter van Ma. Wij leerden elkaar 2 jaar daarna kennen. Het duurde even voordat wij de voornemen hadden om onze relatie bekend te maken aan zijn schoonmoeder, die al zelf weduwe was, zodat zij tijd zou hebben om te wennen aan het idee dat er een andere vrouw in het huis aanwezig zou zijn. Toch een plek die haar dochter jaren had ingenomen. Dat moet vreemd voelen - pijn doen misschien. Wij waren er in ieder geval gevoelig voor om de ontmoeting zo zorgvuldig en op een bedachtzame manier te laten gebeuren.
Op een dag kwam Ma op bezoek. Ik was bezig met planten in potten te zetten. Het was voorjaar. Ma was vroeger dan gepland. Dat kwam zo uit- zoals veel dingen in het leven heb je niet altijd alles in handen. Heel formeel werd ik aan Ma voorgesteld. Ma stelde zich stijfjes en waarschijnlijk ongemakkelijk op- dat ongemakkelijke had ik ook. Niets aan te doen. De kogel was door de kerk en wij allen moesten er zo goed en kwaad als we konden er maar mee leren omgaan.
Langzaam maar zeker werd onze band wat soepeler. We hadden gesprekstof. Ik was ook moeder en oma. Ook Ma had een kleindochter, van haar zoon en het tweede kleinkind op komst.
Toen wij besloten om te trouwen hebben wij Ma vroeg ingelicht. Wij wilde haar overal wel bij betrekken maar ook bij haar wensen neerleggen als zij zich buiten beschouwing wilde houden.
Bij het aankondigen van ons bericht kwamen er tranen. Maar niet van verdriet - ze was oprecht blij voor ons. Haar dochter mag dan wel overleden zijn, er was geen reden dat wij niet samen gelukkig mochten of konden zijn. Dat waren haar woorden. Alleen is ook maar alleen.
Op de grote dag ( die wij heel kleintjes hebben gehouden) was Ma, samen met mijn schoonvader - getuige op ons huwelijk. Ik voelde me zo bevoorrecht. Wat een bijzondere relatie hebben wij de afgelopen jaren opgebouwd. Verjaardagen, cadeautjes bij geboortes van mijn kleinkinderen, kerstmaaltijden, Nieuwjaarsdag borrel, zo af en toe een etentje of uitstapje samen. Ze weet het - ze kan me altijd bellen!
Vandaag een telefoontje " Anita, heb jij even tijd om met mij te gaan kijken voor een nieuw matras?" A.s. vrijdag moet ze naar het ziekenhuis voor een oog behandeling. Ik rijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten